กระต่ายน้อย กับเงาจันทร์
มีนิทานปรัมปราเรื่องหนึ่ง
เกี่ยวกับกระต่ายน้อยที่หลงรักพระจันทร์
ในสมัยโบราณพระจันทร์ไม่ได้มีสีเหลืองอ่อน
และอยู่ห่างไกลจากโลกอย่างเช่นทุกวันนี้
แต่พระจันทร์มีสีชมพูอ่อนๆ
และแสงของพระจันทร์ก็ช่วยบรรเทาความเหน็บหนาว
ในเวลาค่ำคืนสัตว์น้อยใหญ่มักชอบมาอาบแสงจันทร์
และพูดคุยกับพระจันทร์
มันเป็นช่วงเวลาของอดีตกาลที่แสนสงบสุข
มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง
เขาหลงรักพระจันทร์
แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้พระจันทร์
เขากลัวว่าพระจันทร์จะไม่ชอบเขา
กระต่ายน้อยแอบมองพระจันทร์พูดคุยกับสัตว์อื่นๆทุกคืน ทุกคืน
เขาอิจฉาสัตว์เหล่านั้นที่ได้ใกล้ชิดพระจันทร์ที่แสนสวย
อีกทั้งได้รับความอบอุ่นจากพระจันทร์
กระต่ายน้อยแอบอิจฉาในใจ
ไม่อยากให้ใครได้พูดคุยกับพระจันทร์
ไม่อยากให้ใครได้รับแสงสีชมพูอ่อนๆที่แสนจะอบอุ่นจากพระจันทร์
เขาจึงวางแผน......
ในช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์สาดแสง
พระจันทร์ออกท่องเที่ยวไปยังดินแดนส่วนอื่นของโลก
กระต่ายน้อยออกไปบอกสัตว์น้อยใหญ่ในป่า
ว่าคืนนี้จะมีอุกกาบาตนับพันตกลงมาจากฟากฟ้า
ขอให้พี่น้องสัตว์ป่าหลบภัยยังสถานที่ปลอดภัย
อย่าได้ออกมาข้างนอกในคืนนี้...ราตรีล่วงเข้ามา
ไม่มีสัตว์ใดๆเลยออกมารับแสงจันทร์ในคืนนี้
พระจันทร์แปลกใจมาก
ได้แต่เรียกหาสัตว์ต่างๆที่คุ้นเคย
แต่กลับปรากฏร่างของกระต่ายตัวเล็กๆที่ไม่คุ้นตา
“สวัสดีจ๊ะ กระต่ายน้อย”
“สวัสดีครับ คุณพระจันทร์”
“เธอรู้ไหมว่าสัตว์ทั้งหลายไปไหน”
“สัตว์ทั้งหลายให้ข้าเป็นตัวแทนมาบอกท่านว่า
พวกเขาเบื่อท่านแล้ว ไม่ชอบท่านแล้ว”
“จริงหรือ?”
“แต่ข้ารักท่านนะ ท่านพระจันทร์ที่แสนสวยงาม
ข้ารักแสงสีชมพูอ่อนๆที่แสนอบอุ่นของท่าน
แม้ว่าคนอื่นๆจะไม่รักท่านก็ตาม”
“กระต่ายน้อยอย่าปลอบใจข้าเลย”
“ข้ารักท่าน ขอติดตามท่านไปได้หรือไม่”
“กระต่ายน้อย เจ้าคงไม่ได้รักข้าหรอก
ข้าเป็นแค่วัตถุกลมโตที่ส่องแสงแห่งความอบอุ่นเท่านั้น
ข้าไม่ได้พิเศษอะไรเลย
และมาตอนนี้ สัตว์ทั้งหลายก็ไม่ต้องการข้า
ไม่อยากพูดคุยกับข้าแล้ว ข้าเสียใจเหลือเกิน”
“…..แต่ข้าต้องการท่านน..””
ก่อนสิ้นเสียงของกระต่ายน้อย
พระจันทร์ที่แสนเสียใจ ที่ทุกคนทิ้งเธอไป
ค่อยๆหรี่แสงลงไป
แล้วแสงของเธอค่อยๆซีดลง ซีดลง
พร้อมกันนั้นร่างของเธอค่อยๆลอยขึ้น
หระจันทร์ไม่ทันได้ฟังแม้แต่คำรำพันของกระต่ายน้อย
เธอค่อยๆลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
โดยมีมวลหมู่เมฆที่อยู่เบื้องบนค่อยๆโอบรับพระจันทร์เอาไว้
“ท่านพระจันทร์ ข้าขอโทษ”
แต่มันสายไปแล้วล่ะ กระต่ายน้อย
ตั้งแต่นั้นมาทุกค่ำคืน กระต่ายน้อยได้แต่นั่งริมลำธาร
เฝ้ามองเงาของตัวเองเคียงคู่พระจันทร์
เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่ง
พระจันทร์จะกลับลงมาหาเขา
ซักวันหนึ่ง พระจันทร์จะกลับมาอยู่ใกล้ๆเขา
ซักวันหนึ่ง เขาจะได้รับแสงสีชมพูอ่อนๆที่แสนอบอุ่น
เขานั่งเฝ้ามองเงาบนผืนน้ำนั้น
พร้อมกับเงาที่สะท้อนหยดน้ำตาในนัยน์ตาเขา
นานเนิ่นนาน..
เกี่ยวกับกระต่ายน้อยที่หลงรักพระจันทร์
ในสมัยโบราณพระจันทร์ไม่ได้มีสีเหลืองอ่อน
และอยู่ห่างไกลจากโลกอย่างเช่นทุกวันนี้
แต่พระจันทร์มีสีชมพูอ่อนๆ
และแสงของพระจันทร์ก็ช่วยบรรเทาความเหน็บหนาว
ในเวลาค่ำคืนสัตว์น้อยใหญ่มักชอบมาอาบแสงจันทร์
และพูดคุยกับพระจันทร์
มันเป็นช่วงเวลาของอดีตกาลที่แสนสงบสุข
มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง
เขาหลงรักพระจันทร์
แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้พระจันทร์
เขากลัวว่าพระจันทร์จะไม่ชอบเขา
กระต่ายน้อยแอบมองพระจันทร์พูดคุยกับสัตว์อื่นๆทุกคืน ทุกคืน
เขาอิจฉาสัตว์เหล่านั้นที่ได้ใกล้ชิดพระจันทร์ที่แสนสวย
อีกทั้งได้รับความอบอุ่นจากพระจันทร์
กระต่ายน้อยแอบอิจฉาในใจ
ไม่อยากให้ใครได้พูดคุยกับพระจันทร์
ไม่อยากให้ใครได้รับแสงสีชมพูอ่อนๆที่แสนจะอบอุ่นจากพระจันทร์
เขาจึงวางแผน......
ในช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์สาดแสง
พระจันทร์ออกท่องเที่ยวไปยังดินแดนส่วนอื่นของโลก
กระต่ายน้อยออกไปบอกสัตว์น้อยใหญ่ในป่า
ว่าคืนนี้จะมีอุกกาบาตนับพันตกลงมาจากฟากฟ้า
ขอให้พี่น้องสัตว์ป่าหลบภัยยังสถานที่ปลอดภัย
อย่าได้ออกมาข้างนอกในคืนนี้...ราตรีล่วงเข้ามา
ไม่มีสัตว์ใดๆเลยออกมารับแสงจันทร์ในคืนนี้
พระจันทร์แปลกใจมาก
ได้แต่เรียกหาสัตว์ต่างๆที่คุ้นเคย
แต่กลับปรากฏร่างของกระต่ายตัวเล็กๆที่ไม่คุ้นตา
“สวัสดีจ๊ะ กระต่ายน้อย”
“สวัสดีครับ คุณพระจันทร์”
“เธอรู้ไหมว่าสัตว์ทั้งหลายไปไหน”
“สัตว์ทั้งหลายให้ข้าเป็นตัวแทนมาบอกท่านว่า
พวกเขาเบื่อท่านแล้ว ไม่ชอบท่านแล้ว”
“จริงหรือ?”
“แต่ข้ารักท่านนะ ท่านพระจันทร์ที่แสนสวยงาม
ข้ารักแสงสีชมพูอ่อนๆที่แสนอบอุ่นของท่าน
แม้ว่าคนอื่นๆจะไม่รักท่านก็ตาม”
“กระต่ายน้อยอย่าปลอบใจข้าเลย”
“ข้ารักท่าน ขอติดตามท่านไปได้หรือไม่”
“กระต่ายน้อย เจ้าคงไม่ได้รักข้าหรอก
ข้าเป็นแค่วัตถุกลมโตที่ส่องแสงแห่งความอบอุ่นเท่านั้น
ข้าไม่ได้พิเศษอะไรเลย
และมาตอนนี้ สัตว์ทั้งหลายก็ไม่ต้องการข้า
ไม่อยากพูดคุยกับข้าแล้ว ข้าเสียใจเหลือเกิน”
“…..แต่ข้าต้องการท่านน..””
ก่อนสิ้นเสียงของกระต่ายน้อย
พระจันทร์ที่แสนเสียใจ ที่ทุกคนทิ้งเธอไป
ค่อยๆหรี่แสงลงไป
แล้วแสงของเธอค่อยๆซีดลง ซีดลง
พร้อมกันนั้นร่างของเธอค่อยๆลอยขึ้น
หระจันทร์ไม่ทันได้ฟังแม้แต่คำรำพันของกระต่ายน้อย
เธอค่อยๆลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
โดยมีมวลหมู่เมฆที่อยู่เบื้องบนค่อยๆโอบรับพระจันทร์เอาไว้
“ท่านพระจันทร์ ข้าขอโทษ”
แต่มันสายไปแล้วล่ะ กระต่ายน้อย
ตั้งแต่นั้นมาทุกค่ำคืน กระต่ายน้อยได้แต่นั่งริมลำธาร
เฝ้ามองเงาของตัวเองเคียงคู่พระจันทร์
เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่ง
พระจันทร์จะกลับลงมาหาเขา
ซักวันหนึ่ง พระจันทร์จะกลับมาอยู่ใกล้ๆเขา
ซักวันหนึ่ง เขาจะได้รับแสงสีชมพูอ่อนๆที่แสนอบอุ่น
เขานั่งเฝ้ามองเงาบนผืนน้ำนั้น
พร้อมกับเงาที่สะท้อนหยดน้ำตาในนัยน์ตาเขา
นานเนิ่นนาน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น